23 Ιουλίου 1996. Οι δυο τους ήξεραν καλά πως το τέλος του πιο επώδυνου ίσως έργου είχε φτάσει. Ένα “Σ΄αγαπώ πολύ” ήταν αρκετό… η ασπρόμαυρη ταινία ξεκινούσε…
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ αφηγείται στο περιοδικό ΕΓΩ και τον Γιάννη Βίτσα:
“Η πιο συγκινητική στιγμή με τη μητέρα μου ήταν όταν της έκλεισα τα μάτια. Βίωσα τα πιο δύσκολα λεπτά της ζωής μου. Αισθανόμουν σαν να παρακολουθούσα μια ασπρόμαυρη ταινία με άσχημο τέλος. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν με αφορούσε για να μπορέσω να αντιμετωπίσω αυτό που συνέβαινε. ήταν πολύ δύσκολο να αντιληφθώ οτιδήποτε. Πρόλαβα πριν πέσει σε κώμα να της πω ότι την αγαπώ πολύ, όχι γιατί δεν της το έλεγα ή δεν της το έδειχνα, αλλά γιατί είχα την ανάγκη να της το εκφράσω για μία ακόμα φορά. Και εκείνη τότε μου είπε με συγκίνηση “Το ξέρω παιδί μου”. Κρατώ από το χαρακτήρα της ότι αντιμετώπισε με τρομερή αξιοπρέπεια και αξιοθαύμαστη τόλμη την αρρώστια. Δεν φοβήθηκε ούτε στιγμή. Πολλές φορές έδινε και σε εμάς κουράγιο”.
Πηγή: zappit.gr
