Το χαρούμενο καλοκαιρινό swing “Στα παλιά μου τα παπούτσια” που μόλις κυκλοφόρησε και δημιούργησε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, οι δύσκολες στιγμές κατά τον εγκλεισμό, η πορεία της στο θέατρο, οι μεγάλοι σταθμοί της, όσοι ονειρεύεται να βρεθεί στην σκηνή μαζί τους. Η Χριστίνα Γκόλια μιλά από καρδιάς
-Επιστρέφεις δισκογραφικά με ένα πολύ χαρούμενο swing καλοκαιρινό τραγούδι που τιτλοφορείται “Στα παλιά μου τα παπούτσια” . Τι αποτέλεσε έμπνευση για το συγκεκριμένο κομμάτι;
«Το “Στα παλιά μου τα παπούτσια”, είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε από κοινού με τον μουσικό Alfonso Nuzzolo, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όπου αποκλειστήκαμε στο σπίτι μου στο Ν Ηράκλειο.
Καθώς λοιπόν καθάριζα ένα ψάθινο κουτί με παλιά μου παπούτσια (όλοι μες την καραντίνα κάναμε την γενική μας καθαριότητα χαχα),άρχισα να περιγράφω στον Αλφόνσο, τις…”ιστορίες” που κρυβόταν πίσω από κάθε ζευγάρι παπούτσια. Αυθόρμητα εκείνος σηκώθηκε ,πήρε ένα χαρτί και μολύβι και άρχισε να δημιουργεί στίχους πάνω σ αυτά που του έλεγα!
“Παίζοντας” λοιπόν,και δημιουργώντας, γράφτηκαν οι στίχοι.Με τον ίδιο τρόπο και με πολύ θετική διάθεση, γράψαμε και τη μουσική πάνω σε έναν χαρούμενο swing ρυθμό. Στην πορεία, και ενώ η καραντίνα κρατούσε ακόμα γερά, αποφασίσαμε να το ηχογραφήσουμε στο μικρό μας σπιτικό στουντιάκι. Φίλοι μουσικοί γράψανε από το σπίτι τους το δικό τους μέρος, και μας το έστειλαν με email. Η ενορχήστρωση είχε αρχίσει και έμενε μόνο να γραφτεί η φωνή μου. Αυτό ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή, γιατί δεν μπορούσαμε να πάμε σε μεγάλο στούντιο (ήταν όλα κλειστά λόγω καραντίνας) και έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε έναν αυτοσχέδιο χώρο ηχομόνωσης στο σπίτι, μέσα στην ντουλάπα.
Και ναι! Έγραψα τη φωνή του τραγουδιού μέσα στη ντουλάπα του σπιτιού μου, φορώντας τις πιτζάμες μου και ένα ζευγάρι απαλές γούνινες παντόφλες! Ήταν μια υπέροχη εμπειρία γεμάτη χαρά και χιούμορ!
Όλη η δημιουργία του τραγουδιού ήταν μια πρωτόγνωρη περιπέτεια για μένα που την απόλαυσα μέχρι το τέλος
– Άρα αντιλαμβάνομαι ότι το διάστημα της καραντίνας ήταν ταυτοχρόνως και πηγή έμπνευσης για εσένα.
«Ναι ήταν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας».
-Υπήρξαν αντιστοίχως και δύσκολες στιγμές κατά τον εγκλεισμό;
«Είμαι ένας άνθρωπος που αν του στερήσεις την ελευθερία κίνησης και έκφρασης μπορεί να τρελαθεί! Ο εγκλεισμός μου δημιούργησε αυτό το συναίσθημα εγκλωβισμού. Μαζί με την ανασφάλεια και τον φόβο ένιωθα μεγάλη θλίψη όχι μόνο για μένα αλλά για όλους τους ανθρώπους»
– Πώς τις διαχειριστικές;
«Δημιουργώντας τέχνη σε πρώτο χρόνο. Αλλά και κάνοντας περιπάτους στην φύση, διαβάζοντας βιβλία, επικοινωνώντας με φίλους στο τηλέφωνο».
– Τα τελευταία 10 χρόνια ασχολείσαι ουσιαστικά επαγγελματικά με το τραγούδι έχοντας προηγηθεί 15 χρόνια που ήσουν αφοσιωμένη στο θέατρο. Τι αποτέλεσε το κίνητρο ουσιαστικά για να αλλάξεις επάγγελμα;
«Η ανάγκη για μια μεγάλη αλλαγή στην ζωή μου και η τεράστια αγάπη μου για το τραγούδι, εφάμιλλη με την αγάπη μου για το θέατρο»!
– Συμμετείχες ως ηθοποιός σε σειρές που έλαβαν τεράστια αναγνωρισιμότητα και αγάπη από το κοινό. Μεταξύ αυτών το ” Κωνσταντίνου και Ελένης” όπου ελάχιστοι ουσιαστικά γνωρίζουν πώς είχες περάσει από οντισιόν για το ρόλο της Ματίνας Μανταρινάκη.
«Ναι είχα περάσει οντισιόν για τον ρόλο της Ματίνας Μανταρινάκη! Ήμουνα και πολύ καλή όπως είχε πει τότε η Ελένη Ράντου που ήταν παρούσα στο δοκιμαστικό. Αλλά τελικά κέρδισε τον ρόλο η αγαπημένη φίλη μου Καλλιρρόη Μυριαγκού γιατί της ταίριαζε πιο πολύ σαν φυσιογνωμία. Ηταν μια υπέροχη εμπειρία απ ότι θυμάμαι. Η Ελένη Ράντου και όλοι οι συντελεστές ήταν πολύ φιλικοί μαζί μας και γελούσαν με κάθε αστεία ατάκα μας»!
– Σου λείπει το θέατρο;
-Ναι. Κάποιες στιγμές πολύ…
– Ποιοι καλλιτέχνες αποτελούν πρότυπα σου και ονειρεύεσαι να βρεθείς στη σκηνή μαζί τους;
«Με την Τάνια Τσανακλίδου! Είναι η μεγάλη μου αδυναμία!
Και από νεότερους με τον Πάνο Μουζουράκη, τον Κωστή Μαραβέγια, την Μαρίζα Ρίζου,την Ελεονώρα Ζουγανέλη ,την Πέννυ Μπαλτατζή».
– Βίωσες πόλεμο ανταγωνισμό πισώπλατα μαχαιρώματα στη δουλειά;
«Ναι βίωσα και ανταγωνισμό και πισώπλατα μαχαιρώματα»…
– Με ποιο τρόπο το αντιμετώπισες;
«Σε πρώτο χρόνο πληγώθηκα βαθιά..Στην πορεία προσπάθησα να συνεχίσω την πορεία μου χωρίς να κρατήσω κακία σε κανέναν».
– Τι σε κάνει ευτυχισμένη και τι σου προκαλεί λύπη;
«Με κάνει ευτυχισμένη η τέχνη, η φύση και οι θετικοί χαμογελαστοί άνθρωποι. Μου προκαλεί λύπη η κακία, ο αρνητισμός και η αδικία».
– Ολοκληρώνοντας τι θα θελες να πει το κοινό ακούγοντας το τραγούδι σου;
«Θα ήθελα να πλημμυρίσει η καρδιά τους με χαμόγελα και ομορφιά στο άκουσμα του τραγουδιού μου και να νιώσουν την ίδια έξαψη και την ίδια χαρά που νιώσαμε εμείς όταν το δημιουργήσαμε»
