Η Κλαίρη Θεοδώρου γεννήθηκε στην Ελλάδα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Γερμανία. Ζει στην Αθήνα με τον άντρα της και τα τέσσερα σκυλιά τους και λατρεύει τα ταξίδια. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική Ξένων Γλωσσών και την Εκπαιδευτική Αξιολόγηση. Επίσης έχει σπουδάσει φωτογραφία κι έχει εργαστεί ως φωτογράφος και συντάκτρια σε ελληνικά περιοδικά. Σήμερα εργάζεται σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία, συμμετέχοντας σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Η Απ οικ ία της Λήθης είναι το τρίτο μυθιστόρημά τ ης. Κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της Salvadera και Globus.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο με τίτλο “Η Αποικία της Λήθης” από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Περιγραφή βιβλίου: Λέρος 1975. Ένα αρματαγωγό του Πολεμικού Ναυτικού προσεγγίζει το λιμάνι του μικρού, ακριτικού νησιού. Μέσα του, δεμένοι χειροπόδαρα, άντρες και γυναίκες, επιβάτες σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή με προορισμό την «Αποικία», όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το ίδρυμα, που, παρά την αποστροφή που τους προκαλεί, τους εξασφαλίζει το ψωμί τους.
Ανάμεσα στα ανθρώπινα ράκη που καταφθάνουν στο νησί είναι και ο δεκαεξάχρονος Άλκης. Ο δικός του εγκλεισμός όμως, όπως και κάποιων άλλων που νοσηλεύονται στη Λέρο, ουδεμία σχέση έχει με κάποια ψυχική ασθένεια. Οικογενειακά μυστικά που δεν μπορούν να βγουν στο φως της συντηρητικής κοινωνίας, ανίερα ερωτικά πάθη και αναπηρίες κάθε μορφής θάβονται εκεί μια για πάντα. Άνθρωποι ξεγραμμένοι, με το κλειδί της τύχης τους πεταμένο στα αζήτητα, καλούνται να συμβιώσουν σε ένα περιβάλλον εχθρικό και τρομακτικό συνάμα.
Χρόνια αργότερα, η νεαρή Έλλη προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεδιαλύνει το θολό παρελθόν της οικογένειάς της. Εγκλωβισμένη σε έναν κυκεώνα σκοτεινών μυστικών, αμφιταλαντεύεται μεταξύ αλήθειας και ψέματος, έρωτα και απελπισίας. Η Έλλη παλεύει να καταλάβει, να συγχωρέσει, να προχωρήσει. Μονάχα όμως η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, μπορεί να της χαρίσει μια φυσιολογική ζωή. Γιατί «είναι πολύ άσχημο να μην έχει κανείς μέλλον, είναι όμως κυριολεκτικά αφόρητο το να μην έχει παρελθόν».
Η συγγραφέας μιλά στο HappyTv.gr και τους αναγνώστες. Διαβάστε τη συνέντευξη και στο τέλος της σελίδας, διαβάστε για το διαγωνισμό.
- Πείτε μας δυο λόγια για το νέο σας βιβλίο “Η Αποικία της Λήθης” που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός..
Το βιβλίο «Η Αποικία της Λήθης» πραγματεύεται την ιστορία μιας οικογένειας από τη Ρόδο. Ο δεκαεξάχρονος γιος, ύστερα από μια ασυγχώρητη πράξη, έναν καταστροφικό έρωτα, καταλήγει διωγμένος από τον ίδιο του τον πατέρα στο Ψυχιατρείο της Λέρου. Καταδικάζεται λοιπόν με πλαστά χαρτιά στη χειρότερη φυλακή κι ας μην έχει κανένα ψυχιατρικό πρόβλημα. Και το χειρότερο απ’ όλα; Ο εγκλεισμός του δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση, αφού η πρακτική αυτή για κάποια χρόνια ήταν συνηθισμένη: οικογενειακά μυστικά και ντροπές που δεν μπορούσαν να βγουν στο φως της συντηρητικής κοινωνίας, ανίερα ερωτικά πάθη που δεν γίνονταν αποδεκτά, θάβονταν για πάντα στη Λέρο. Η ιστορία λοιπόν του ήρωα του βιβλίου, του Άλκη καθώς και αυτή των γονιών του και της πολύ μικρότερης αδερφής του, της Έλλης – που χρόνια αργότερα προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια, να φωτίσει το παρελθόν και το μυστικό που τους έχει όλους στοιχειώσει – διασταυρώνεται και εμπλέκεται τόσο με τις ιστορίες άλλων τροφίμων του Θεραπευτηρίου όσο και με την ιστορία της Ψυχιατρικής στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης με το χαρακτηριστικό στρουθοκαμηλισμό της.
- Πόσο καιρό ετοιμάζατε το συγκεκριμένο βιβλίο και τι σας οδήγησε στη συγγραφή του;
Με το συγκεκριμένο βιβλίο έχω καταπιαστεί τα τελευταία τρία χρόνια. Έναυσμα αποτέλεσαν δύο πράγματα: πρώτον, μια ακόμα επίσκεψη μου στη Λέρο – αυτήν τη φορά για περισσότερο χρονικό διάστημα απ’ ότι τις προηγούμενες – κατά την οποία είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με κόσμο και να γοητευτώ εκ νέου από την απίστευτη ιστορία και την ενέργεια του συγκεκριμένου τόπου και δεύτερον μια παλιά, ασπρόμαυρη, οικογενειακή φωτογραφία. Η φωτογραφία αυτή βρισκόταν ξεχασμένη στο πατρικό σπίτι του παππού μου στο χωριό και πάνω της απεικονιζόταν ένα νεαρό ζευγάρι – η αδερφή του παππού μου με τον νιόπαντρο σύζυγό της – σε μία από αυτές τις κλασσικές γαμήλιες πόζες μια άλλης εποχής. Η γυναίκα, πανέμορφη και λαμπερή μέσα στο κατάλευκό της νυφικό χαμογελά ευτυχισμένη στο φακό και κρέμεται από το μπράτσο του άντρα. Του γαμπρού, η μορφή του οποίου όμως είναι όλη μουτζουρωμένη με μαύρο ανεξίτηλο μελάνι. Θυμάμαι ακόμα πως είχα ανατριχιάσει, όταν είχα πρωτοδεί αυτήν την εικόνα. Ποιο μίσος θα μπορούσε να σπρώξει έναν άνθρωπο να προβεί σε μια τέτοια κίνηση, να θελήσει τόσο πολύ να εξαφανίσει κάποιον από προσώπου γης ώστε να νιώσει την ανάγκη να τον αφανίσει δια παντός ακόμα και από μια φωτογραφία; Μια ιστορία γεννήθηκε τότε μέσα μου. Και μετά την επίσκεψη μου στη Λέρο βρήκε και το σκηνικό που της άρμοζε.
- Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή βιβλίων;
Έγραφα πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήταν ένα είδος ψυχικής ανάγκης, ένας τρόπος έκφρασης απαραίτητος στην καθημερινότητά μου. Απλά ποτέ ως ένα σημείο δεν είχα σκεφτεί να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα, να επικοινωνήσω τα γραπτά μου με τον κόσμο. Σε κάποια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, το 2007, έπεσα στο κείμενο με το οποίο ασχολιόμουν τότε με τα μούτρα. Είχα ανάγκη να ξεχαστώ, να βυθιστώ σε έναν κόσμο διαφορετικό, φανταστικό. Και κάπως έτσι η μια σελίδα έφερε την άλλη και γεννήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα με τον τίτλο “Salvadera”. Και με αυτό το βιβλίο άνοιξε στην ουσία για εμένα μια πύλη. Γιατί πλέον η ανάγκη μου να γράφω έπαψε να είναι απλά εσωτερική, τώρα πια τα γραπτά μου είχαν βρει το δρόμο τους για τον έξω κόσμο. Η πύλη αυτή παραμένει ανοιχτή και είμαι σίγουρη πως πια δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη συγγραφή, δεν μπορώ να εγκλωβίσω τις ιστορίες που αφυπνίζονται μέσα μου, να τις καταδικάσω στην αφάνεια.
- Ποιος είναι ο πρώτος που διάβασε το βιβλίο σας πριν το πάει στο τυπογραφείο;
Τα βιβλία μου διαβάζουν πάντα πριν τυπωθούν οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι, δηλαδή ο σύζυγός μου και οι γονείς μου. Και οι τρεις τους είναι οι πιο αυστηροί κριτές. Εμπιστεύομαι όμως απόλυτα την κρίση τους και είμαι τυχερή που τους έχω. Χρειάζεται πάντα μια διαφορετική ματιά, μια δεύτερη γνώμη.
- Οι Έλληνες σήμερα, τι σχέσεις έχουν με τα βιβλία; Αγοράζει ο κόσμος βιβλία;
Θεωρώ ότι οι Έλληνες, άσχετα με το τι πιστεύει ο πολύς κόσμος, έχουν τη λογοτεχνία καταγεγραμμένη στο DNA τους. Ακόμα λοιπόν και στις πιο δύσκολες εποχές – όπως η σημερινή – καταφεύγουν σε αυτήν, ξεφεύγουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας και βυθίζονται στις σελίδες ενός βιβλίου. Φυσικά η οικονομική κρίση έχει κάνει το τοπίο της αγοράς βιβλίου θολό και ομιχλώδες. Λαμβάνω αρκετά μηνύματα ανθρώπων που μου λένε πόσο ενδιαφέρουσα τους φάνηκε η υπόθεση των βιβλίων μου και πόσο πολύ θα ήθελαν να τα αγοράσουν, η οικονομική τους κατάσταση όμως καθιστά κάθε τέτοια επιθυμία απαγορευτική. Με λυπεί πολύ αυτό το γεγονός. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι τα βιβλία έχουν τον τρόπο τους. Καταφέρνουν να βρίσκουν το δρόμο τους και να καταλήγουν εντέλει στα χέρια εκείνων που τα ποθούν.
- Τι νομίζετε ότι χρειάζεται να υπάρχει σε ένα βιβλίο για να οδηγήσει στην επιτυχία;
Ειλικρίνεια και αγάπη. Ο συγγραφέας πρέπει να είναι ειλικρινής και αληθινός τόσο απέναντι στον εαυτό του όσο και απέναντι στο κοινό και παράλληλα να είναι ο πρώτος που θα αγαπήσει χωρίς υποχωρήσεις και χωρίς δεύτερες σκέψεις την ιστορία που επιλέγει να μοιραστεί με τον κόσμο. Από εκεί και έπειτα πολλά πράγματα είναι και θέμα τύχης και κατάλληλης συγκυρίας, νομίζω όμως ότι κάτι που πραγματικά αξίζει, μια ιστορία που θα μείνει αποτυπωμένη στη μνήμη και στην καρδιά των αναγνωστών της, δεν κινδυνεύει να χαθεί.
- Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Συγγραφέας γεννιέσαι. Και ύστερα γίνεσαι. Ξεκινάς πρώτα σαν παιδάκι να ξύνεις τα μολύβια και το μυαλό σου παράλληλα, κάνεις τις πρώτες χαριτωμένες, αλλά αδέξιες απόπειρες και σιγά σιγά χτίζεις λέξη-λέξη, γραμμή-γραμμή, παράγραφο-παράγραφο αυτό που θες να εκφράσεις, αυτό που χρειάζεσαι να πεις. Παράλληλα διαβάζεις αδιάκοπα, σχεδόν εμμονικά, έργα άλλων. Μεγάλων και μη. Ιστορίες που θαυμάζεις, άλλες που ζηλεύεις, που θα ήθελες απίστευτα πολύ να ήσουν εσύ ο δημιουργός τους και άλλες τέλος που μισείς. Δεν έχει σημασία. Όλα τα αναγνώσματα σε διαμορφώνουν. Όλα σε καθιστούν αυτό που είσαι ή που δεν είσαι, καθοδηγούν την πένα σου αργότερα, διευκολύνουν τη ροή της φαντασίας σου, τους ορίζοντες της σκέψης σου.
- Θα σας ενδιέφερε να δείτε κάποιο από τα βιβλία σας να μεταφέρεται στην μικρή ή τη μεγάλη οθόνη;
Θα μου άρεσε η ιδέα του να δω οποιοδήποτε από τα βιβλία μου στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη, μάλιστα στο παρελθόν είχαν υπάρξει τέτοιες προτάσεις και συζητήσεις που τελικά όμως λόγω κρίσης δεν προχώρησαν. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα να δω πώς αντιλαμβάνονται άλλοι άνθρωποι τις εικόνες που έχω εγώ μέσα μου για όσα διαδραματίζονται στα βιβλία μου, να παρατηρήσω πώς θα ενσαρκώνουν οι ηθοποιοί τους ήρωές μου, πώς θα αποδίδουν τις λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα τους. Και, καθότι είμαι άνθρωπος – ίσως και λόγω της ενασχόλησης μου με τη φωτογραφία – που οτιδήποτε κι αν γράψω και οτιδήποτε κι αν διαβάσω μετατρέπεται κατευθείαν στο μυαλό μου σε εικόνα, μια τέτοια εξέλιξη θα μου φαινόταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
- Πείτε μας για ένα βιβλίο που δεν έχετε γράψει εσείς και θα θέλατε να το είχατε γράψει καθώς και έναν συγγραφέα που θαυμάζετε…
Θα ήθελα να είχα γράψει το «Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Δάκρυζα σχεδόν σε κάθε σελίδα του βιβλίου αυτού από την ομορφιά και τη δύναμη που έκρυβε μέσα του, από τη φαντασία και το όραμα του δημιουργού του. Γενικώς με γοητεύει απίστευτα το κίνημα του Μαγικού Ρεαλισμού και η στάση που αυτό υιοθετεί απέναντι στην πραγματικότητα και είμαι λάτρης της Ισπανόφωνης λογοτεχνίας, γεγονός που με οδήγησε στα φοιτητικά μου χρόνια να μάθω εντέλει και Ισπανικά. Έτσι λοιπόν θα δυσκολευόμουν να καταλήξω σε έναν και μονάχα συγγραφέα ως απόλυτο είδωλό μου, σίγουρα ο Μάρκες όμως στέκεται επάξια ανάμεσα στους Χούλιο Κορτάσαρ, τη Λάουρα Εσκιβέλ και τον Μάριο Βάργας Λιόσα. Επίσης μαγικά και καθοριστικά για μένα υπήρξαν και τα πρώτα έργα της Ιζαμπέλ Αλιέντε.
- Τι εύχεστε στους αναγνώστες του happytv.gr ;
Τους εύχομαι να αναζητούν το φως στη ζωή τους ακόμα και σε περιόδους σκοτεινές όπως η σημερινή, να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να μην το βάζουν κάτω, να διαβάζουν και να επιτρέπουν στον εαυτό του να εξελίσσεται όσο δύσκολο κι αν είναι πολλές φορές αυτό.
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
Το HappyTv.gr κληρώνει 2 αντίτυπα του βιβλίου. Οι συμμετοχές είναι μέχρι και την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016 και οι νικητές θα ανακοινωθούν στο άρθρο αυτό. Οι νικητές από Αθήνα θα λάβουν το δώρο από το βιβλιοπωλείο του εκδοτικού, ενώ στους νικητές από την υπόλοιπη Ελλάδα, θα τους σταλεί στην διεύθυνση που επιθυμούν.
Ένα βιβλίο θα κληρωθεί μετά από κλήρωση στα σχόλια που θα γραφούν σε αυτό το Post του facebook και ένα ακόμη μετά από κλήρωση που θα γίνει στα ReTweet του συγκεκριμένου post.
Αποτελέσματα διαγωνισμού:
Alexander Vergis (από το facebook)
Themi123 (από το twitter)
