Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα και γράφει από τα 10. Σπούδασε στην Αμερική Ιστορία της Τέχνης και Σωματική Αγωγή. Στα περιοδικά γράφει από την αρχή της δεκαετίας του ’80 μέχρι και σήμερα χωρίς διακοπή. Έχει μεταφράσει αρκετά βιβλία και έχει δουλέψει στο ραδιόφωνο ως παραγωγός. Έχει γράψει επίσης σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος κυκλοφορούν τα βιβλία της Πώς να γράψεις, Ευτυχία και Φερμουάρ. Είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά.
Το βιβλίο της “Αόρατα κορίτσια” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος και η συγγραφέας μιλά αποκλειστικά στο HappyTv.gr
Πείτε μας δυο λόγια για το νέο σας βιβλίο «Αόρατα κορίτσια;»
Είναι ένα ρομαντικό ιστορικό μυθιστόρημα, πολύ περιπετειώδες, με ηρωίδες γυναίκες καθημερινές, αλλά πολύ ηρωικές. Σε δύσκολες εποχές της ιστορίας της Ελλάδας, αισθάνονται πιο ασφαλείς ντυμένες με ανδρικά ρούχα, υιοθετώντας ανδρική ταυτότητα. Στην ουσία παρακολουθούμε την πρώτη ηρωίδα από τις αρχές του 20ου αιώνα, μετά την εγγονή της στο κοντινό αύριο. Η πρώτη είναι ηθοποιός, η εγγονή είναι οπερατέρ. Το προσφυγικό τις αρπάζει και τις δύο από τα μαλλιά (εννοώ δεν «τις αγγίζει» απλά) με διαφορετικό τρόπο αλλά με την ίδια αμεσότητα πάντα.
Πόσο καιρό ετοιμάζατε το συγκεκριμένο βιβλίο και τι σας οδήγησε στη συγγραφή του;
Συνήθως δουλεύω κανένα χρόνο το κάθε βιβλίο μέσα στο κεφάλι μου, ή κάνοντας ρεπορτάζ – μαθαίνοντας τα πάντα για την εποχή και τις ηρωίδες μου. Μετά μου παίρνει από οκτώ ως δέκα-δώδεκα μήνες να το γράψω. Οι ιστορίες της γιαγιάς μου, που διέσχισε όλη την Μικρά Ασία το ’22 φορτωμένη την μικρότερη αδερφή της στην πλάτη της, ήταν η βάση του βιβλίου… και το δράμα των σημερινών προσφύγων ήταν η αφορμή για να αρχίσω να το γράφω.
Ποιος είναι ο πρώτος που διάβασε το βιβλίο σας πριν το πάει στο τυπογραφείο;
Ο Θανάσης Τσιρταβής, παιδικός μου φίλος και επιμελητής του βιβλίου, και η ‘Έρση Μηλιαράκη, αγαπημένη φίλη μου δημοσιογράφος.
Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή βιβλίων;
Δεν έχω ιδέα. Διάβαζα πάντα πολλά βιβλία και έγραφα με μανία, ίσως αυτό να φταίει. Το «γράφω με μανία» βέβαια δεν είναι αρκετό για να γράψεις βιβλίο, θέλει και μέθοδο η δουλειά. Και τα κλασσικά: αίμα, δάκρυα και ιδρώτα…
Οι Έλληνες σήμερα, τι σχέσεις έχουν με τα βιβλία; Αγοράζει ο κόσμος βιβλία;
Ναι, παρά την Κρίση. Την εβδομάδα πριν τις Γιορτές πχ πέτυχα ουρά 20-30 ατόμων στο ταμείο της «Πολιτείας». Αγοράζουμε πιο φθηνά βιβλία, σε προσφορές ή με μέτρο, αλλά δεν έχουμε σταματήσει να διαβάζουμε, ευτυχώς.
Τι νομίζετε ότι χρειάζεται να υπάρχει σε ένα βιβλίο για να οδηγήσει στην επιτυχία;
Μια καλή ιστορία, στρωτή γραφή, γρήγορη ροή, εσωτερικότητα, ζωντανούς χαρακτήρες, έξυπνη πλοκή, συναίσθημα… σίγουρα τα χρειάζεται όλα αυτά ένα βιβλίο, με ενδιαφέρει να τα έχει κομπλέ ένα βιβλίο που γράφω εγώ προσωπικά… αλλά έχουνε γίνει μπεστ-σέλλερ βιβλία που δεν έχουνε τίποτε από αυτά. Οπότε, η απάντηση είναι «δεν ξέρω», σόρι.
Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Γίνεσαι. Δεν γεννιέσαι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από τον μη-συγγραφέα. Διαβάζεις πολύ, γράφεις, σκέφτεσαι, και κάποια στιγμή αρχίζεις να γράφεις. Όσο πιο πολύ γράφεις, τόσο καλύτερος γίνεσαι. Και μια μέρα καταλαβαίνεις ή σου λένε οι άλλοι ότι είσαι συγγραφέας.
Θα σας ενδιέφερε να δείτε κάποιο βιβλίο σας να μεταφέρεται στην μικρή ή τη μεγάλη οθόνη;
Έχει γίνει αυτό, είναι σούπερ: ένα διήγημά μου (από την συλλογή «Κενά Μνήμης») το «Σαράντα υπό σκιάν» ήτανε η βάση για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Ελεύθερη Κατάδυση» – συνεργαστήκαμε στο σενάριο και έμαθα πολλά από την εμπειρία. Το μυθιστόρημά μου «Φεύγα!» έγινε σήριαλ στο Μέγκα, προβάλλεται ακόμα κατά καιρούς – έγραψα το σενάριο των 25 επεισοδίων, το σκηνοθέτησε ο Λάμπης Ζαρουτιάδης, και παίζουν καταπληκτικοί ηθοποιοί. Ο Αργύρης Ξάφης, η Ιωάννα Παππά, η Φαίη Ξυλά, ο Γιώργος Καραμίχος, η Θέμις Μπαζάκα…. Φυσικά και ψοφάω να γίνει ταινία ή σήριαλ ένα από τα επόμενα βιβλία μου!
Πείτε μας για ένα βιβλίο που δεν έχετε γράψει εσείς και θα θέλατε να το είχατε γράψει καθώς και έναν συγγραφέα που θαυμάζετε..
Θαυμάζω τον Βασίλη Βασιλικό, θα ήθελα πάρα πολύ να είχα γράψει το «Ζ». Θαυμάζω πολλούς συγγραφείς, αποκλείεται να χωρέσουν όλοι εδώ … η Alice Munro είναι μια από τις αγαπημένες μου και πολύ θα ήθελα να είχα γράψει το “The moons of Jupiter”. Ακόμα πιο πολύ, τον «Φύλακα στη σίκαλη» του Salinger. «Τα μυστικά του βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα είναι από τα πιο αγαπημένα μου, όπως η «Eroica» και το «Τέρμα» του Κοσμά Πολίτη. Σχεδόν όλα όσα έχει γράψει ο Τσιφόρος, ο Ψαθάς και (άσχετο…) ο Καζαντζάκης . Και καμιά εκατοστή ή χιλιάδα ακόμα, η λίστα είναι ατελείωτη.
Τι εύχεστε στους αναγνώστες του happytv.gr ;
Καλές γιορτές (εννοείται…) και να πάει καλύτερα το 2017 απ ότι περιμένουμε! Τους εύχομαι να διαβάζουν βιβλία επίσης, γιατί το διάβασμα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, όπως και το γράψιμο. Να γράφουν και να διαβάζουν λοιπόν…